De charme van het periodiek lopen van een langeafstands-wandeling zit ‘m niet zozeer in het vooraf uitzoeken van de noodzakelijke busverbindingen. De procedure is bijvoorbeeld als volgt: je zet je auto bij het eindpunt van de dag-etappe en reist vervolgens met het openbaar vervoer naar het beginpunt.
Vandaag stond de route van Aarlanderveen naar de Reeuwijkse Plassen op het programma. Daarvoor moest ik de bus vanaf de Oud Reeuwijkse weg naar Aarlanderveen nemen. En dat bleek niet te gaan zoals ik me had voorgesteld. Sterker nog, het ging helemaal niet. Toen ik – verlaat door een file – vanaf de parkeerplaats aan kwam rennen richting bushalte, zag ik de bus van 9.19 uur net vertrekken, vier minuten te vroeg! Een half uur wachten dus. Maar óf er was een onaangekondigde staking onder de buschauffeurs, óf ze hadden gisteravond zwaar getafeld (en nog zwaarder gedronken) op een personeelsfeestje. In ieder geval: de bus van 9.49 uur kwam niet opdagen en die van 10.19 uur bleek ook van de aardbodem verdwenen. Daar sta je dan... |
Een korte tijd heb ik geprobeerd te liften, maar de autobestuurders bleken geen interesse te hebben. En dus ben ik teruggelopen naar café-restaurant Reeuwijkse Hout en zit nu achter een cappuccino. Zo meteen ga ik hiervandaan een ‘eigen’ wandeling maken, deels over het Pelgrimspad.
Nog even verder mijmeren. Sinds ik het Pelgrimspad loop, begin ik door te krijgen dat een wandeling van A naar B essentieel anders voelt dan een rondwandeling. Bij de laatste kom je – via een langere of kortere omweg – weer terug bij het uitgangspunt. De eerste, en een LAW in het bijzonder, wordt wel omschreven als een metafoor voor het leven en dat vind ik wel een mooi beeld. Het Pelgrimspad als vergelijking met de pelgrimstocht die je tijdens je leven aflegt, van wieg tot graf. Om zoiets triviaals als een bus die niet volgens de dienstregeling rijdt, maak ik me dus maar niet druk. Het is een uitdaging om er toch zelf iets moois van te maken. |
Vanaf de Reeuwijkse Plassen loop ik naar het noorden, onder de snelweg door en vervolgens over de Oud Bodegravenseweg. Een mooie, oude, kronkelende weg, niet toegankelijk voor doorgaand verkeer (hoewel je overal het verkeersgeluid van de nabije snelweg hoort).
Langs boerderijen en grote villa’s, maar ook langs kneuterige oude huisjes tussen weiden en geriefbosjes door. Zo'n geriefbosje is een kleine verzameling bomen waar vroeger hakhout vandaan werd gehaald dat in en om de boerderij werd gebruikt. Nu zijn het vaak beschermde natuurgebiedjes. Vanmorgen begon de dag met onweer en zware regenval. Inmiddels is het prima weer. Half bewolkt, stevige wind. Ik zit op een bankje onder een grote witte abeel, er vallen nog regelmatig regendruppels op me neer. Dichtbij vliegt een aalscholver over. Met z'n hoekige voorkomen lijkt het een prehistorisch wezen. De lunch is op, ik ga weer verder. |
En zo wordt het toch een heerlijke wandeling! De zon schijnt volop. Bij de Warmoeskade pik ik de Pelgrimsroute weer op. Ik loop op de Ringdijk, een grasdijk langs een brede sloot door Polder Reeuwijk (volgens de wandelgids ’een waaierverkaveling met sterk diepte-effect’, zie kaartje rechtsboven).
Het laatste deel van de wandeling voert door Oud Reeuwijk weer terug naar de plassen. In totaal toch nog 16 kilometer gelopen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
WANDELPAD-HAIKU'S
WANDELPAD-HAIKU'S
wandelpad-haiku
drieregelig vogel-vers een observatie |
Grote zilverreiger
midden in de wei witte reiger in groen vlak netjes uitgeknipt (Polder Reeuwijk) |
Aalscholver
kijk, de aalscholver, een anachronistische pterodactylus (Polder Reeuwijk) |
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
© Teksten en foto's: 'Landloper' Jacob
|