Pelgrimspad, etappe 21
​Voerendaal - Ubachsberg - Trintelen - Eyserheide - Gulpen - Wijlre - Keutenberg - Schin op Geul (22 km)

Foto
Wijngaardslak
Foto
Bron: www.wandelnet.nl

Vrijdag, 5 juni 2015

Om kwart voor zes, na een korte nacht op minicamping Berghemmerhof op de Gulperberg, blijkt de zon al ruim boven de helling van het Geuldal te staan (zie bovenste foto). 
​
Om half zeven rijd ik naar Schin op Geul voor de trein van iets voor zevenen. 
Zes minuten later stap ik uit op station Voerendaal. De wandeling via een grote lus langs Ubachsberg en Gulpen naar Schin op Geul kan beginnen.
Volgens de weerkundigen zal de temperatuur vandaag stijgen tot tropische waarden. Men voorspelt dat de 35°C gepasseerd gaat worden. Met een rieten hoed op het hoofd en een flinke voorraad drinkwater in de rugzak ga ik op stap. Het pad voert al snel het plaatsje Voerendaal uit, langs kasteel Cortenbach, een van de vele kastelen hier in de buurt. Evenals kerkgebouwen worden ook kastelen tegenwoordig regelmatig opgekocht door bedrijven. Kasteel Puth, waar ik gister langs liep en dat op nog geen kilometer afstand ligt, biedt onderdak aan een biologisch akkerbouwbedrijf; kasteel Cortenbach is te huren als vergaderlocatie.
​
Met stevige pas loop ik tussen de graanvelden door. Natuur en lichtval zijn 's morgens (en 's avonds) altijd op z'n mooist. De ochtendidylle wordt echter enigszins verstoord door twee snelwegen, de A76 en A79. Binnen gezichts- en gehoorsafstand trekken ze hun kruisende sneden door het heuvelland. Minstens vier veldleeuweriken slagen er met hun jubelende zang glansrijk in om de verkeersherrie naar de achtergrond te verdringen. 
Even later sterft het geluid van de snelweg snel weg wanneer ik langs de flank van de Kunderberg loop. Tuinfluiter, geelgors, grasmus, spotvogel, zwartkop, tjiftjaf. Een voor een maken ze hun opwachting en laten van zich horen vanuit de ruigte aan de linkerkant van het pad. Rechts heb ik zicht op de glooiende kalkgraslanden van natuurgebied de Kunderberg. 
Ik passeer de plaatsjes Ubachsberg, Mingersberg en Trintelen. Hondjes worden uitgelaten en mensen stappen in hun auto om naar hun werk te gaan.
Glooiende velden, hellingbosjes, vergezichten. Vanaf iedere dakrand sputtert een zwarte roodstaart; vanuit iedere akkerrand ratelt een geelgors. Dit is Zuid-Limburg, dit is genieten!

​De Vrouwenheide is een 216 meter hoge heuvel op het Plateau van Ubachsberg. Vroeger, toen hoogtemetingen nog niet zo nauwkeurig waren, dacht men dat dit het hoogste punt van Nederland was omdat men vanaf hier over de Vaalserberg (322 meter) kon kijken naar de Duitse Eifel. 

De molen 'Op de Vrouweheide' is wel de hoogst gelegen windmolen van het land. Vlakbij ligt de monumentale Bernardushoeve, een restaurant dat op dit vroege uur nog gesloten is.
Negen uur, een korte stop. Ik heb er een kleine tien kilometer opzitten.

In Eyserheide loop ik langs een mooie boerderij van vakwerk die, typerend voor de Limburgse hoeven, rondom een gesloten binnenplaats ligt.
Een beukenbos biedt koelte. En prachtig uitzicht vanuit de bosrand. Half verborgen tussen de heuvels liggen de plaatsjes Mechelen, Eys, Vaals en Vijlen - het hoogst gelegen kerkdorp van Nederland; de Sint-Martinuskerk torent uit boven de wijde omgeving.
Een lange afdaling brengt me in Gulpen. Eerst passeer ik de smalle Eyserbeek, daarna de bredere Geul en in het dorp de Gulp.
Het is elf uur, de temperatuur is de dertiggradengrens gepasseerd en m'n ene drinkfles is leeg. Een vrouw die voor haar huisje staat te praten met twee mannen wil het flesje graag voor me vullen. De twee mannen vertellen me dat binnenkort de traditionele Nacht van Gulpen wordt gehouden: een nachtelijke wandeltocht van maar liefst 70 kilometer! Het lijkt me erg lang; tegelijk trekt de afwezigheid van een brandende zon me op dit moment wel aan. De vrouw komt terug en blijkt m'n fles gevuld te hebben met ijswater uit de koelkast - heerlijk!
Voorbij Gulpen klimt een schaduwloos pad steil de Dolsberg op. Bijna bezwijk ik voor de verleiding om deze klim links te laten liggen en langs de weg af te snijden. Het voorbijrazende verkeer doet me toch besluiten de mooiere, rustige route linksom te nemen. 
​
Een bank met bijbehorende beuk zijn volgens een inscriptie geschonken door Riet Wark ter gelegenheid van haar 80ste verjaardag. Hier geniet ik van m'n lunch, bedankt, Riet! In de diepte pronkt een mooie vakwerkboerderij en verderop ligt de Brand bierbrouwerij aan de rand van het plaatsje Wijlre, dat je uit schijnt te spreken als Wielree. Passerende wandelaars (rode hoofden, hijgende borstkassen) groeten vriendelijk en werpen tegelijk een jaloerse blik op het bankje.
De laatste vier kilometer door het Geuldal tussen Wijlre en Schin op Geul zijn de heetste en de mooiste. In het brede dal mag de Geul zijn gang gaan: buitenbochten kalven af en binnenbochten slibben aan, waardoor het kronkelende karakter versterkt wordt. Tótdat de basis van een lus te smal is geworden en doorbreekt, waarna de beek opeens een stuk afsnijdt. Zo kronkelen wandelpad en beek naast elkaar voort, als twee verliefde slangen.
De warmte haalt het tempo uit de wandeling: ieder beschikbaar bankje wordt door mij 'bezeten'. Het geeft me de tijd om de natuur te bewonderen. Weidebeekjuffers met een blauwe metaalglans die actief boven de waterspiegel fladderen, een bruine rat die gras 'snoeit' om z'n hol mee te bekleden, de roep van een kievit vanuit een boom...  Een kievit vanuit een boom? 
Het blijkt te gaan om een getalenteerde zanglijster die allerlei imitaties zeer natuurgetrouw in z'n zang verstopt. 
In Engwegen, waar een smalle weg met een hellingspercentage van maar liefst 22% de Keutenberg opvoert, volg ik een bordje dat me naar ambachtelijk schepijs leidt.

Uiteindelijk bereik ik de enorme Sint-Mauritiuskerk in Schin op Geul, het eindpunt van de wandeling. Tegenover de kerk zijg ik neer op een terrasstoel bij Eetcafé de kleine koning. Het is half twee, zesenhalf uur heb ik gelopen door prachtig, zongestoofd landschap. 

Ik raak aan de praat met een bejaard baasje, ik schat hem op een jaar of zeventig. Hij draagt bergschoenen, een rugzakje staat naast z'n stoel. Tweemaal, in 2004 en 2013, heeft hij de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela gelopen en volgend jaar wil hij naar Rome... Zou ik na m'n pensioen nog zo kras zijn als deze man?
Hij staat op. "Mijn pauze zit er weer op!" Hij hangt z'n rugzak om z'n schouders en met kordate tred loopt hij de heuvel op.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~​
​
​WANDELPAD-HAIKU'S
​ ​
wandelpad-haiku
drieregelig vogel-vers
​een observatie
Geelgors
​
zonnig heuvelland
vanuit elke akkerrand
een ruraal deuntje

(Ubachsberg)
Zanglijster
​
in de lijsterbes -
hoog verhaalt ons de meester
hoe het uitzicht is

(Wijlre)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~​
​