Etappe 14,
|
Bron: www.wandelnet.nl
|
Terwijl Holland gebukt gaat onder een zwartepietendebat, wandel ik van Middelbeers, via Vessem en Knegsel naar Steensel.
|
De duisternis trekt zich vlot uit het landschap terug wanneer ik naar het beginpunt van de veertiende etappe rijd. Het is onbewolkt. Rechts slaat de volle maan een wit gat in de blauwgrijze hemelkoepel, terwijl links een gouden gloed boven de horizon een glorieuze zonsopkomst belooft. De oranje bal die even later tevoorschijn komt maakt de verwachtingen meer dan waar en zorgt voor warme tinten op de velden. Om kwart voor negen parkeer ik m'n auto op het plein midden in Middelbeers; enkele minuten later wandel ik het dorpje uit en zet de eerste stappen op een zandweg die richting bos voert. De zon staat inmiddels enkele breedtes boven de horizon en het oogverblindende licht doet me de ogen toeknijpen. Zodra ik het bos inloop, begint achter me het computergestuurde carillon van het oude Sint Willibrordkerkje te spelen; langzaam worden de klanken gedempt, tot de rust van het bos me omgeeft. |
|
|
Wanneer het bos zich weer opent, ligt daar de open vlakte van de Landschotse Heide, waar heide en vennen elkaar afwisselen. Goudhaantjes laten hun hoge geluidjes horen vanuit de sparren terwijl stevige windvlagen de toppen van de eiken bassend doen gonzen, alsof Treebeard en z'n maten, the Ents uit The Lord of the Rings, hier een meeting hebben. Een kraai kromt z'n tenen om een zwiepende tak om niet weg te waaien. Niet lang daarna gaat de wind liggen, de rust keert weer. Het lage novemberlicht beschijnt de boomstammen en zorgt voor een prachtig spel van strijklicht en schaduwen op een tapijt van kleurige herfstbladeren. De kleuren verdiepen zich: het bruin van de heide, het blauw van de Keijenhurk - het grootse ven - met daarin het felwit van vier vogels: twee knobbelzwanen en twee grote zilverreigers. |
Aan de rand van het gebied staan opeens drie bommen opgesteld bij een verhoging in het landschap. Een informatiebord vertelt dat hier in de Tweede Wereldoorlog zeeslagen (!) werden gehouden... Dit was een oefenterrein voor Duitse piloten in opleiding. Op de natte Landschotse Heide werden schepen nagebootst door 50 meter lange en 7 meter brede aarden ruggen die boven het water uitstaken. De betonnen oefenbommen waren voorzien van een glazen buisje met fosfor dat, zodra het glas brak, ontvlamde en een rookwolk verspreidde.
|
|
Na anderhalf uur laat ik het mooie natuurgebied achter me en loop agrarisch gebied in. Blikkerend in de zon liggen hier de groene graslanden en de zwarte stoppelvelden, afgezet met hekjes, bomenrijen en smalle sloten. Ik hoor trekkende veldleeuweriken en graspiepers, terwijl ook atalanta's langs de bosrandjes fladderen. Ongelooflijk dat deze breekbaar ogende vlinders duizend kilometer naar Zuid-Europa trekken om daar te overwinteren.
|
|
Afwisselend voeren kronkelende zandpaden en kaarsrechte asfaltwegen door bossen en akkerlanden. Ik merk dat ik me op de eerste
(de onverharde slingerpaden) open stel voor de omgeving, terwijl de tweede (de strak-zwarte wegen) veel meer reflectief werken: vanzelf ga ik nadenken over m'n werk (de 50 gepasseerd, tijd voor een verschuiving in werkzaamheden?)
(de onverharde slingerpaden) open stel voor de omgeving, terwijl de tweede (de strak-zwarte wegen) veel meer reflectief werken: vanzelf ga ik nadenken over m'n werk (de 50 gepasseerd, tijd voor een verschuiving in werkzaamheden?)
|
|
|
In het plaatsje Vessem bereik ik de Jacobushoeve, een ontmoetingscentrum voor pelgrims.
Hoewel de hoeve op dit moment gesloten is, neem ik de vrijheid en wandel langs schuren en bijgebouwen door de mooi aangelegde tuin. In het midden van cirkelvormige bloemperken staat boven op een steenhoop een roestig kruis dat verwijst naar de Cruz de Ferro, op 1504 meter het hoogste punt van de camino, de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela. De traditie wil dat pelgrims van huis een steen meenemen om hier in Noord-Spanje aan de voet van het kruis achter te laten als symbool van de last die ze in hun leven met zich meedragen en waarvan ze zich door het lopen van deze pelgrimsweg kunnen bevrijden. Een mooie symbolische handeling. Op een bankje achter de hoeve neem ik plaats naast een zwarte kat en eet en drink wat in het zonnetje. |
|
|
|
Nog geen honderd meter verderop ligt pelgrimshoeve 'Kafarnaüm', een bezinningscentrum met - ook hier - allerlei verwijzingen naar de beroemde pelgrimstocht. Letterlijk zelfs: een wegwijzer geeft aan dat het nog 2400 km ver is naar Santiago de Compostela.
|
In een laag stenen gebouwtje achter de hoeve huist het 'Genootschap Sint Jacob'. Ik klop aan en loop naar binnen. Rond een grote tafel, bezaaid met boeken en kaarten van Frankrijk en Spanje, zijn acht mannen vol vuur in gesprek over de pelgrimsroute. Ik krijg geen tijd om de ruimte rond te kijken. De man die het dichtst bij me zit, hij heeft het barse - maar niet onvriendelijke - voorkomen van iemand die in het leger gediend heeft, staat ferm op en staat na een stevige stap recht voor me. Voordat ik de tijd krijg om te salueren neemt hij m'n hand in de zijne, pompt deze op en neer en vraagt zonder verdere inleiding: "Hoe gaat u de weg afleggen, te voet of op de fiets?"
Ik leg hem uit dat ik het Nederlandse Pelgrimspad loop en dat ik vooralsnog geen plannen heb om na Zuid-Limburg nog verder zuidwaarts af te zakken. Na een commando aan het adres van een van de andere leden van het genootschap: "Schenk een kop koffie in voor deze meneer!", verliest hij z'n belangstelling, gaat weer zitten en vervolgt zijn gesprek met iemand die kennelijk wél serieuze Santiago-aspiraties heeft. |
De koffieschenker intussen, vraagt me vriendelijk te gaan zitten en neemt vervolgens rustig de tijd om mijn vragen te beantwoorden.
Dit is een infocentrum en als je je wilt voorbereiden op de pelgrimsroute naar Compostela kun je hier informatie krijgen over de drieënhalve maand durende wandeltocht (die dus ook op de fiets kan worden afgelegd). Hij: "In 2006 heb ik de tocht gelopen, samen met m'n vrouw". Ik: "Of ik mijn vrouw zo ver krijg, weet ik niet". Hij: "De mijne voelde er eerst ook niets voor, maar uiteindelijk was ze even enthousiast als ik".
De daaropvolgende kilometers mijmer ik over de mogelijkheid van een sabbatical...
Dit is een infocentrum en als je je wilt voorbereiden op de pelgrimsroute naar Compostela kun je hier informatie krijgen over de drieënhalve maand durende wandeltocht (die dus ook op de fiets kan worden afgelegd). Hij: "In 2006 heb ik de tocht gelopen, samen met m'n vrouw". Ik: "Of ik mijn vrouw zo ver krijg, weet ik niet". Hij: "De mijne voelde er eerst ook niets voor, maar uiteindelijk was ze even enthousiast als ik".
De daaropvolgende kilometers mijmer ik over de mogelijkheid van een sabbatical...
|
Bij het gehucht Halfmijl slaat de route af naar het zuiden. Jammer, anders was ik in plaatsjes verzeild geraakt met namen als Toterfout en Zandoerle, wat toch een bijzondere ervaring moet zijn. De afgelegen plek van de boerderijen in Halfmijl en de nabije aanwezigheid van prehistorische grafheuvels zullen er wel de oorzaak van zijn dat er in oude volksverhalen over deze streek gesproken wordt over heksendansen, kabouters en spoken. In het volgende dorpje, Knegsel, vind ik een terras waar ik kan uitrusten. Café de Kempen biedt me een cappuccino met een enorm stuk huisgemaakte appeltaart met slagroom. Het kost me een half uur om me hier doorheen te eten tot alleen het witte schoteltje overblijft. |
|
|
|
Tijdens een wandeling door Nederland kom je er pas achter hoeveel beken ons land kent. Vlak voor eindpunt Steensel slingert zich een smalle beek door het landschap: de Gender. In 2013 zijn de oorspronkelijke landschapselementen hersteld en hoewel het beekje heel smal is, zie je toch weer een mooi beekdal ontstaan, wat goed is voor de daarbij passende flora en fauna. Ik spring over de Gender - nauwelijks breder dan een greppel - en hoewel dat mij tot een 'transgender' maakt, voel ik me evenveel man als altijd.
De afgelopen week leek de zomer definitief knock out te zijn gegaan, de herfst leek nu echt de overwinnaar. Vandaag richtte de zomer zich nog één keer op om het in ieder geval nog een ronde vol te houden: het prachtige najaarsweer houdt de hele dag aan. Na een wat stormachtig begin is de wind gaan liggen. Zonneschijn en herfstkleuren maakten het tot een mooie wandeldag.
De afgelopen week leek de zomer definitief knock out te zijn gegaan, de herfst leek nu echt de overwinnaar. Vandaag richtte de zomer zich nog één keer op om het in ieder geval nog een ronde vol te houden: het prachtige najaarsweer houdt de hele dag aan. Na een wat stormachtig begin is de wind gaan liggen. Zonneschijn en herfstkleuren maakten het tot een mooie wandeldag.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
WANDELPAD-HAIKU'S
WANDELPAD-HAIKU'S
|
wandelpad-haiku
drieregelig vogel-vers een observatie |
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
|
© Teksten en foto's: 'Landloper' Jacob
|
