Vrijdag, 27 oktober 2017
"Al die mensen die op vakantie naar het buitenland gaan weten niet hoe mooi Nederland is", zo sprak mijn vader altijd als we weer een nieuwe vakantie bespraken in eigen land. Wij gingen naar Texel, Wijk aan Zee, Putten, Heerde, Hellendoorn. (En toch las hij regelmatig boeken over andere landen of bladerde hij in een atlas. Zijn ontspanning zocht hij in het Nederlandse landschap, zijn geest zwierf verder, die liet zich niet door landsgrenzen tegenhouden.)
Vanaf m'n achttiende jaar ging ik voor het eerst naar het buitenland, kampeervakanties met vrienden naar Luxemburg, Denemarken, Zweden, Noorwegen, Schotland, Pyreneeën. Daar groeide mijn liefde voor ongerepte gebieden, woeste landschappen, overweldigende natuur. Ook met mijn vrouw en kinderen gingen we altijd op zoek naar nieuwe landstreken in het buitenland. Een vakantie zonder bergwandelingen was geen echte vakantie. Van die keer dat we in Nederland bleven, vele jaren geleden op een camping in Ruurlo, weet ik vrijwel niets meer. In mijn herinnering heeft het toen twee weken onafgebroken geregend, waarna we weer naar huis gingen. |
Inmiddels leven we in een tijd waarin het reizen naar de meest exotische bestemmingen gemeengoed is geworden. Mijn vader heeft nooit kunnen bevroeden dat zijn kleinkinderen (die hij nooit gekend heeft) al voor hun twintigste jaar met het vliegtuig op pad gingen voor een weekendje Boedapest, een strandvakantie in Gambia of een weekje Zuid-Afrika in het kader van het profielwerkstuk op de middelbare school.
Hoewel wij graag reizen naar het buitenland, zijn de woorden van m'n vader me altijd bijgebleven. Toen ik onder leiding van een wandelcoach in enkele sessies op zoek ging naar balans tussen de drukte van mijn werk (dat ik graag doe) en de rust van ontspanning (wat ik nodig heb), groeide het besef dat hier een mogelijkheid lag: een ontdekking van het Nederlandse landschap door maandelijkse wandelingen over langeafstands-wandelpaden. Sinds 2013 ben ik bezig met een persoonlijke herwaardering van Nederland. Dat is mijn parttime-pelgrimage, als eerbetoon aan mijn vader, die natuurlijk gelijk had! Ruurlo en omgeving krijgen nu een hernieuwde kennismaking en de waardering die dit gebied in de Achterhoek verdient. |
Het wordt een gemoedelijke wandeling door het hart van de Achterhoek. Landelijk gebied zover het oog reikt, de uitgestrektheid nog geaccentueerd door groepjes bomen, een hek, een beekje, een beukenhaag, een boerderij. In Ruurlo werd ik uitgeleide gedaan door een zingende roodborst en tjiftjaf. Er zweeft optimisme in de lucht waardoor je vanzelf rechtop gaat lopen, je pas zich gaat versnellen en je borstkas zich vol zuigt met frisse lucht.
Op gepaste onderlinge afstand staan in deze landstreek boerenhoeven, met schuine daken die tot laag boven de grond doorlopen, de ramen met kleine ruitjes geflankeerd door rood-groene luiken, bijgebouwen en stallen te midden van grasvelden, de waterput met emmer en 'puthaal'. En overal zie ik bewegingloosheid, hoor ik afwezigheid van geluid, alsof er ergens een pauzeknop is ingedrukt.
De horizon hangt strak aan een regenboog tegen een wolkenmuur. Roerloos en zwijgzaam hangen daar de cumuli, als volledig opgetuigde zeilschepen bij windstilte op een onmetelijke blauwe oceaan. Weinig vogels laten zich zien vandaag. Gladgeschoren graslanden strekken zich uit, met hier en daar een bomenrij als een hanenkam op een kale schedel. Zonlicht blikkert op het bladgoud dat de bosbodem bedekt. Ik wandel in een vergeten achterhoek van de aardbol. De tijd verstrijkt. |
|
In eindpunt Eibergen wandel ik nog een stukje verder, de brug over het riviertje de Berkel over en daarna langs het water naar de Mallumse Watermolen uit 1430. Hier werd vroeger het koren gemalen (en op zaterdagmiddagen nog steeds). In het naastgelegen Muldershuis rust ik uit, terwijl m'n gedachten terug gaan in de tijd en ik herinneringen aan vroeger aan m'n notitieboekje toevertrouw.
Langzaam trekt het daglicht zich terug; ik wandel naar de bushalte in Eibergen. Tijd om weer huiswaarts te gaan.
Langzaam trekt het daglicht zich terug; ik wandel naar de bushalte in Eibergen. Tijd om weer huiswaarts te gaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
WANDELPAD-HAIKU'S
WANDELPAD-HAIKU'S
wandelpad-haiku
drieregelig vogel-vers een observatie |
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
© Teksten en foto's: 'Landloper' Jacob
|