Etappe 7, Hardinxveld-Giessendam - Boven-Hardinxveld - Gorinchem (16 km)
Gorinchem
Vrijdag, 31 januari 2014 |
Bron: www.wandelnet.nl
|
|
De eerste maand van 2014 zit er bijna op. Een januarimaand die je bepaald geen kenmerkende wintermaand kon noemen. De temperatuur schommelde meestal rond de acht graden en handschoenen had ik slechts een enkele keer nodig. Vanmorgen is het een kraakheldere en windstille vriesmorgen. Het heeft een paar graden gevroren, sloten zijn gladgestreken door een vliesje ijs. De wandeling start bij station Hardinxveld-Giessendam. Het pad voert al gauw de weiden in, langs de rivier de Giessen. Zoals zo vaak word ik op deze zonnige morgen begeleid door roepende en zingende mezen. Ook heggenmussen en roodborsten hebben het voorjaar in de bol en laten zich uitgebreid horen. Tegelijk weerklinken nog steeds de winterse geluiden van kolganzen in de verte. |
|
De wandeling voert vervolgens urenlang door rasechte Hollandse landschappen. Eerst een mooie grasdijk die langs volkstuintjes voert. Een dun top-laagje van het modderige pad is bevroren, wat net afdoende is om niet steeds weg te glijden in de modder. Eén van de volkstuinders heeft de moeite genomen om een ‘pelgrimsbankje’ neer te zetten; hier neem ik in de weldadige rust even de tijd om te genieten van het zicht op de polder. |
|
|
Dan een stukje asfaltweg naar het kleine plaatsje Boven-Hardinxveld. Een eenzame boerderij ligt ingeklemd tussen het spoorlijntje Dordrecht - Gorinchem en de moderne Betuwelijn. De eigenaar voert door middel van een groot bord een stille strijd tegen de reusachtige windturbines die de horizon vervuilen en zijn uitzicht bederven. |
|
|
|
|
Een volgend welkom bankje luidt lunchtijd in. Ik bevind me hier in de Dordtsche Avelingen, een uiterwaardengebied langs de Merwede dat bij hoge waterstanden moet zorgen voor veiligheid in dit rivierengebied. Weilanden, griendbossen en hakgrienden bepalen hier het uitzicht. De wilgen worden op dit moment geknot; dat gebeurt eens in de drie à vier jaar.
Het is aangenaam in de zon. Het is stil, alleen natuurgeluiden dringen door en af en toe het voorbijglijdende ritmische geronk van een scheepsmotor op de Merwede, verderop. Kraaien en buizerds klapwieken boven me; pimpelmezen en winterkoninkjes snorren rondom me. En achter me een plotseling in zang uitbarstende Cetti’s zanger. Deze standvogel van de landen rond de Middellandse Zee profiteert van de afgelopen zachte winters en lijkt langzaam maar zeker een vaste broedvogel te worden in Zeeland en Zuid-Holland. |
|
Het pad voert verder langs de Boven Merwede waarover grote binnenvaartschepen hun vracht vervoeren van A naar B en vice versa.
Al gauw blijkt dat de Dordtsche Avelingen één van die stille natuurgebiedjes is die als een eilandje liggen in het drukke, dichtbevolkte Nederland. Met de rust is het snel gedaan als ik de Schelluinse brug passeer. Aan drie zijden word ik overvallen door drukke verkeerswegen en vervolgens passeer ik een chaotisch autokerkhof, afschrikwekkende groothandels en bouwbedrijven, lawaaierige machinefabrieken. Voor een flintertje natuur zorgen de volop bloeiende madeliefjes op de grasdijk; die trekken zich van de omringende lelijkheid niets aan. Nee, dit stuk aan de rand van de stad Gorinchem had ik wel willen overslaan. Tot nu toe voerde het Pelgrimspad vrijwel uitsluitend door weidse landschappen en dat bracht tegenwicht aan de drukte van elke dag. |
|
|
De Brit Robert Macfarlane schrijft in zijn prachtige boek De laatste wildernis (Amsterdam: De Bezige Bij, 1980. Oorspronkelijke titel: The wild places):
'In een dichtbevolkt land als Groot-Brittannië is weidsheid soms moeilijk te vinden. Het is niet eenvoudig om ergens te komen waar je de horizon nog kunt ervaren als een lange, ononderbroken lijn, of waar het blauw van de verte zichtbaar wordt. Weidsheid is zeldzaam, maar het belang ervan is verhoudingsgewijs groot. Een heel leven tussen straten en huizen leidt tot een gevoel van beklemming, leidt letterlijk tot kortzichtigheid. De uitgestrektheid van veengebieden, zeeën en bergen biedt daar tegenwicht aan. Telkens wanneer ik uit zulke gebieden terugkeer, voel ik een soort lichtheid achter mijn ogen, alsof mijn blik zich naar beide kanten met twintig graden heeft verbreed. Een gebied met onverstoorde ruimte is niet alleen een geschikte metafoor voor vrijheid en openheid, het kan die gevoelens soms met grote hevigheid oproepen.’ |
|
De oud-Hollandse vestingstad Gorinchem, het eindpunt van de wandeling, wordt van verre gedomineerd door de 15e-eeuwse Grote Toren. De stad kende een roerige periode ten tijde van de Tachtigjarige Oorlog; de Martelaren van Gorkum zijn een begrip in de historie van de stad. Nadat de stad door de watergeuzen en Willem van Oranje bevrijd was van de Spaanse overheersing, werden negentien katholieke geestelijken door de bende watergeuzen opgepakt en meegenomen naar Den Briel, waar ze – tegen de wil van Willem van Oranje – werden gemarteld en opgehangen. Ik volg het wandelpad over de vestingwallen tot de plek waar de rivier de Linge via een sluizenstelsel in de Merwede uitkomt. Hier duik ik de stad in op zoek naar een cappuccino.
|
|
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
WANDELPAD-HAIKU'S
WANDELPAD-HAIKU'S
|
wandelpad-haiku
drieregelig vogel-vers een observatie |
Staartmees
doods winterlandschap opgefleurd door staartmezen - de vitaliteit! (Hardinxveld-Giessendam) |
Cetti’s zanger
plotseling in zang uitbarstend heugt hij zich de Méditerranée (Dordtse Avelingen) |
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
|
© Teksten en foto's: 'Landloper' Jacob
|
