WANDELPAD-HAIKU'S
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
|
wandelpad-haiku
drieregelig vogel-vers een observatie |
IJsvogel
als vlammend vuurwerk blauw flitst hij over water rood de reflectie (Drongelens kanaal) |
Boompieper
hoog klimmend spreidt hij over de gouden bosrand opzwepende zang (Drunense Duinen) |
Boomleeuwerik
zing, leeuwerik, zing voorzie mijn duinpan van een soundtrack vol weemoed (Drunense Duinen) |
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Etappe 10
|
Bron: www.wandelnet.nl
|
Onder de vertrouwde klanken van The ‘good old’ Moody Blues rijd ik om kwart over negen Oudheusden binnen. Dit plaatsje ligt iets ten zuiden van het vestingstadje Heusden. Dat het oorspronkelijk ouder is dan Heusden, daar is weinig van te zien. Ik parkeer bij de bushalte waar ik vanmiddag weer zal worden afgezet. Wandelschoenen aan, rugzak om en op pad.
|
|
|
Ik passeer eendenkooi Ter Kwake en verschillende poeltjes, speciaal voor amfibieën gegraven. Een felle zon en witte wolken strijden om voorrang. Zodra een wolk zich voor de zon dringt, lijkt de tint donkerder te worden, met helwitte zomen. In vergelijking met de vorige wandeling bloeien er al veel planten. Evenals zon en wolken, strijden koolzaad en fluitenkruid om de overheersende gele dan wel witte kleur. En lager in de bermen: paardenbloem, boterbloem, witte - en paarse dovenetel, hondsdraf, ooievaarsbek, akkerhoornbloem, smeerwortel. Na enkele kilometers draait het pad zuidwaarts over de Elshoutse Zeedijk, een kronkelend metershoog dijkje dat mooi zicht biedt op de flankerende natuurgebieden. |
|
|
19 november is de naamdag van Sint-Elisabeth. In 1421 werden op die dag grote delen van Zeeland en Holland en een deel van West-Brabant getroffen door een watersnoodramp die later de naam Sint-Elisabethsvloed kreeg. Ter bescherming werd daarna deze Zeedijk aangelegd. Over de oorsprong van de naam lees ik twee verklaringen: de dijk beschermde tegen de ontstane binnenzee van het westelijk gelegen Biesbosgebied, óf de naam is afgeleid van Zeggedijk. Vanwege de cultuurhistorische waarde van de Zeedijk, is men onlangs begonnen met een hersteloperatie van dit gebied. Lopend over de dijk passeer ik maar liefst vijftien wielen die het verhaal vertellen van even zoveel dijkdoorbraken. |
|
Stevig stap ik voort over het glad geplaveide en als een beek meanderende dijkje. Ik verbeeld me dat het ritme van m’n stappen als vanzelf gelijk gaat lopen met het kloppen van m’n hart. Het heeft iets hypnotiserends en rustgevends. Wandelen is de oudste vorm van voortbewegen, de ‘basic’ versie van reizen. Voor mij komt wandelen tegemoet aan de drang naar vrijheid, beleving, waarnemen, avontuur, het onbekende. En waarom zou je schrijven over je wandelingen? Als je wandelt, dan vormen zich als vanzelf zinnen in je hoofd die je vervolgens wilt opschrijven. Elk pad dat je loopt, vertelt een verhaal. Waarom zou je dat dan niet opschrijven? |
|
|
|
|
Een pad voert hoog boven de oever langs het Drongelens kanaal. Twee keer passeert een pijlsnelle ijsvogel over het water. Mooi is de bijna lichtgevende blauwe rug te zien, als van een vlam: verkeerd afgestoken vuurwerk dat horizontaal wegschiet. Beide vogels zwenken geschrokken als ze me zien, tonen daarbij hun felrode borst en uiten een schrille kreet, waarna ze alsnog hun weg vervolgen op hun tocht over water. Twee bonte vliegenvangers fladderen op hun kenmerkende wijze rond één van de vele nestkastjes. Het vrouwtje gaat naar binnen, de man laat zich verjagen door een kribbige koolmees.
|
|
|
Na het kanaal te zijn overgestoken, loop ik de Loonse en Drunense Duinen in, die hier eerst nog door bos gedomineerd worden. Overal weerklinkt het geroffel van grote bonte spechten en hier en daar de opzwepende zang van een boompieper.
Café De Klinkert weet me met een zonnig terras over te halen tot een cappuccino met vlaai. Zo meteen ga ik een van de grootste stuifzandgebieden van Europa in: de Loonse en Drunense duinen, de Brabantse Sahara, in 2002 uitgeroepen tot Nationaal Park. |
|
|
Maar eerst nog een stuk doodstil bos. Geen mens kom ik tegen en ook de vogels zijn stilgevallen zo midden op de dag. Alleen de eruptie van een vinkenslag weerklinkt nu en dan tussen de stammen.
Langzamerhand raakt mijn netvlies verzadigd van alle verticale lijnen. Ik voel me gevangen, mogelijk doen al die boomstammen me teveel aan tralies denken. Waar blijft de ontspanning van die vlakke lijn, de horizon? |
|
|
|
|
Al dat zand is in de laatste ijstijd door poolwinden op veel plekken in Brabant afgezet. In de loop der eeuwen waren de hoge zandruggen bedekt met oerbossen en nadat die gekapt waren, door heide. En nadat die heide vervolgens door vee opgevreten was raakte de grond uitgeput. Hele dorpen werden bedolven door het stuifzand, waarna eikenwallen en naaldbos werden aangelegd om het zand tegen te houden. Maar binnen dat gebied gaat het zand zijn eigen gang en zorgt voor extreme omstandigheden. Vijftig graden kan het temperatuurverschil zijn tussen dag en nacht. Eigenlijk ben ik blij met de wolken die voor de zon schuiven: ik heb een klein flesje water en ben vergeten dat te vullen bij De Klinkert. Ik ga de Sahara in met nog geen 200 ml water bij me. |
|
|
Een uur later kom ik aan de overkant van het gebied bij café-restaurant De Rustende Jager, dat in tegenstelling tot wat het boekje beweert, op vrijdag gewoon geopend is. Hier vul ik m’n fles opnieuw en drink daarna de kraan leeg (letterlijk, want opmerkelijk genoeg komt er na verloop van tijd niets meer uit!). Om een bushalte (bij Udenhout) te bereiken, wijk ik hier af van het Pelgrimspad. Ik passeer een aspergeboerderij; op de velden liggen lange rijen met opgehoogde grond, afgedekt met folie om de grond te verwarmen. De jonge scheuten van de plant die zich in die heuveltjes naar het licht strekken, worden traditioneel vanaf de tweede donderdag in april geoogst en dat was gisteren. |
|
Ik vervolg m’n pad door natuurreservaat De Brand. En dat is opeens een totaal andersoortig gebied. De zandgrond is vervangen door veen en moeras. Hier werd vroeger turf gewonnen en als brandstof verkocht, vandaar de naam van het gebied. Moerasbos wordt hier afgewisseld met schrale graslanden waar een witte waas boven hangt, veroorzaakt door bloeiende pinksterbloemen. |
|
|
Na een cappuccino op het terras van café ’t Gommelen, pak ik de bus terug naar Oudheusden.
|
© Teksten en foto's: 'Landloper' Jacob
|
